(१)
रोज कतरवेळी....क्षितीजाकाठी
असावी फक्त मी.. आणि मी
स्वत;लाच विचारावे...
खरी किती
किती खोटी
आणि मग सगळे खरे-खोटे क्षणांचे थवे
धावत येऊन बिलगतात
त्यांचा खोटा प्रयत्न माझ्यातला
खरेपणा सिध्द करण्याचा
किती फसवा असतो नाही...
(२)
घरी परतणार्‍या पक्षांचे
थवे बघितले अन
कातरवेळेची जाणीव झाली
हल्ली मावळतीचा थाट बघतच नाही मी
उगाच मी आणि माझ्यातल्या
मी’पणाची
क्षितीजाची रेघ स्पष्ट
होत जाते.
मी कशीही असली
खरी-खोटी तरी
हे सिद्ध करण्या
आधीच स्प्ष्ट झालेली
क्षितीजाची
रेघ अंधारात विरुन जाते.
आणि म्हणूनच
मी स्वत:ला फसवत
रोज कातरवेळच
टाळते.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा